1η Ιουλίου 2020
Σαν να μην ήταν ήδη μακρά και τραγική, η ιστορία του μεσανατολικού προβλήματος, πρόκειται την 1η Ιουλίου να διαβεί ένα κρίσιμο ορόσημο.
Σαν να μην ήταν αρκετή η μετατροπή εκατομμυρίων Παλαιστινίων σε πρόσφυγες ή πολίτες δεύτερης κατηγορίας εντός του εβραϊκού κράτους, η στρατιωτική κατοχή, ο εποικισμός και η λεηλασία παλαιστινιακών εδαφών, οι καθημερινές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι αλλεπάλληλες επιθετικές ενέργειες του ισραηλινού στρατού εκτός των συνόρων, η ηγεσία του Ισραήλ προχωρά σε μία πρόκληση με διεθνή αντίκτυπο.
Το κράτος του Ισραήλ και με τον νέο κυβερνητικό συνασπισμό Ντενιάχου-Γκαντς δρομολογεί τη διαδικασία μονομερούς προσάρτησης στο Ισραήλ της Κοιλάδας του Ιορδάνη και των μεγαλύτερων συγκροτημάτων εποικισμών, που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο της κατεχόμενης από το 1967 Δυτικής Όχθης, η οποία με τη σειρά της, αντιστοιχεί μαζί με την Λωρίδα της Γάζας μόλις στο 22% του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης). Ήδη σε προετοιμασία της προσάρτησης αυτής διενεργείται σιωπηρή εθνοκάθαρση, με τον εκτοπισμό Παλαιστινιακών κοινοτήτων από το βόρειο τμήμα της Δυτικής Όχθης.
Πρόκειται για ενέργεια παράνομη, που ξανασχεδιάζει πραξικοπηματικά τον πολιτικό χάρτη της περιοχής, κλιμακώνει τα δεινά των Παλαιστινίων, τροφοδοτεί δυνάμει εκρηκτικές καταστάσεις σε όλη τη Μέση Ανατολή, καταρρακώνει κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και ακυρώνει κάθε προοπτική μιας αυθεντικής λύσης δύο κρατών, όπως αυτή περιγράφεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Τρεις δεκαετίες ψευδεπίγραφης “ειρηνευτικής διαδικασίας” (που συνέπεσαν με την εντατικοποίηση του παράνομου εποικισμού των κατεχομένων εδαφών) καταλήγουν στην εγκατάλειψη όλων των προσχημάτων. Η διεθνής κοινότητα εκβιάζεται να αποδεχθεί την διαιώνιση και κανονικοποίηση των τετελεσμένων, να συμφιλιωθεί με την ύπαρξη ενός καθεστώτος απαρτχάιντ που θα ελέγχει το σύνολο της περιοχής από τη Μεσόγειο έως τον Ιορδάνη, χωρίς πολιτικά ή κοινωνικά δικαιώματα για το ήμισυ των κατοίκων της.
Τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατό, χωρίς την ενεργητική σύμπραξη ή την παθητική ανοχή σειράς κυβερνήσεων της Δύσης, αλλά και του αραβικού κόσμου. Η υπεράσπιση του Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς συμψηφισμούς ή λογικές εξαίρεσης, περνά συνεπώς στα χέρια της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών. Οι Παλαιστίνιοι δεν πρέπει να μείνουν μόνοι.
Το διεθνές μη-βίαιο κίνημα BDS που καλεί σε Μποϊκοτάζ, Απόσυρση επενδύσεων και Κυρώσεις κατά του κράτους του Ισραήλ, όσο παραμένει αδικαίωτη η παλαιστινιακή υπόθεση, ενόψει και του οροσήμου της 1ης Ιουλίου απευθύνεται σε κάθε συλλογικότητα και κάθε πολίτη, ζητώντας την ανάληψη δράσεων και τη διεξαγωγή πλατιάς δημόσιας συζήτησης. Προτείνουμε να εισακουσθεί η φωνή της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών που διερωτάται πώς είναι δυνατόν να συνεχίζεται η αμυντική και εμπορική συνεργασία τρίτων κρατών με το Ισραήλ, την ώρα που αυτό προχωρά σε μονομερή προσάρτηση κατεχομένων, και να μην διώκονται οι πρωταίτιοι βαρύτατων εγκλημάτων.
Το ερώτημα είναι αμείλικτο, ιδίως για τη δική μας χώρα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί από διαδοχικές διαφορετικές κυβερνήσεις (που η καθεμία επιδεικνύει ακόμη μεγαλύτερο ζήλο από την προηγούμενη) σε παρακολούθημα του Ισραήλ και σε πεδίο κάθε είδους ισραηλινής διείσδυσης στον οικονομικό, πολιτικό και κυρίως τον στρατιωτικό τομέα.
Από ποιον εθνικό διάλογο προέκυψε η εγκατάλειψη της παραδοσιακής διπλωματικής γραμμής των Αθηνών στο Μεσανατολικό και τι επέβαλε μια στροφή της εξωτερικής πολιτικής, η οποία δεν δικαιολογείται επαρκώς ούτε καν από την ψυχρή λογική του ρεαλισμού; Τα προφανή ρίσκα δεν αντισταθμίζονται από τα δυσδιάκριτα ανταλλάγματα και η επίκληση του τουρκικού κινδύνου ούτε αποτυπώνει την περίπλοκη πραγματικότητα της περιοχής, ούτε ξεπλένει τυχόν τυχοδιωκτισμούς.
Τι λέει, αλήθεια, ως προς την επαπειλούμενη προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών η ελληνική κυβέρνηση, η οποία κατά τα λοιπά κόπτεται για το Διεθνές Δίκαιο; Τι κάνει, οπότε τίθενται στα διεθνή φόρα τα ζητήματα της κατοχής, του εποικισμού, της αργής εθνοκάθαρσης, πέρα από το να έχει μετατραπεί σε ασπίδα του Ισραήλ στα ευρωπαϊκά συμβούλια ή τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών;
Τι λέει επίσης ο πνευματικός κόσμος, που κατά τα λοιπά ομνύει στις ευρωπαϊκές και τις οικουμενικές αξίες; Πώς η συμπάθεια των διαμορφωτών της κοινής γνώμης για το κίνημα Black Lives Matter αυτές τις μέρες συμβαδίζει με την απολογητική υπέρ του κράτους-απαρτχάιντ;
Προς επιβεβαίωση της καθόλα αρνητικής επίδρασης της διείσδυσης του Ισραήλ στη χώρα μας και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, αποτελούν και οι πρόσφατες αποκαλύψεις σχετικά με την υπόγεια παρέμβαση του πρωθυπουργού του Ισραήλ σε εσωτερικά θέματα δικαιοσύνης. Όπως επίσης και στην εργαλειακή και καταχρηστική καταγγελία του αντισημιτισμού, όχι μόνο για τη φίμωση της κριτικής στο κράτος του Ισραήλ, αλλά και για την θωράκιση επιχειρηματικών συμφερόντων ή τρεχουσών εσωτερικών πολιτικών επιδιώξεων.
Για όλα αυτά, η κινητοποίηση απέναντι στα όσα δρομολογούνται την 1η Ιουλίου, η ανταπόκρισή μας στο κάλεσμα της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών, με όποιον τρόπο κρίνει καταλληλότερο ο καθένας μας, δεν είναι μια χειρονομία εξωτερικής αλληλεγγύης, αλλά και μια τοποθέτηση στο πού βαδίζει η δική μας χώρα. Αναγκαία και επείγουσα.
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΟΧΘΗΣ!
- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ!
- ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ!
- ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΗ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΟΧΘΗΣ!